Nederlands Forum over Oude Radio´s
Onafhankelijk medium voor liefhebbers en verzamelaars van oude radio´s en gerelateerde zaken


 

 

Montagemateriaal


Overzicht  


(foto: Gidi Verheijen)

 

Holnietjes worden vandaag de dag ook nog gebruikt maar dan onder de naam "felsbusjes" (zie foto). De oorspronkelijke Amroh holnietjes waren bedoeld voor 3 mm gaatjes. 

Petrus Bitbyter, Gidi Verheijen

Kijk bijvoorbeeld eens bij een oude radio waarmee de stekerbusplaatjes van pick-up ingang en extra luidsprekeruitgang vastgemaakt zijn. Of de buisvoeten. Het zijn busjes met aan één kant een ring. Het busje steek je door een gat, en dan sla je met een geschikte pons het busje aan de andere kant ook plat. Het gat blijft dan open, en het materiaal is soldeerbaar. Ze werden, voordat er printplaten waren (en ook daarna nog wel door hobbyisten) gebruikt om montagebordjes voor schakelingen te maken. Een stukje pertinax plaat, gaatjes boren, holnietjes erin en je kunt de onderdelen vast solderen op een nette en stevige manier. Niet te verwarren met popnagels

Henk van den Broek

 
Bij Amroh werd bij de holnietjes een aparte drevel geleverd waarmee deze konden worden vastgezet. Met deze drevel werd, nadat het holnietje in het gaatje was gestoken, de kant waaraan geen ringetje zit uiteen gedreven zodat daar ook een ringetje ontstond. 

 

Zie foto.

Rob Hooft

(foto: Rob Hooft)


Wie kent ze nog, de oude soldeerveertjes, eenvoudig te maken en werkt een stuk netter. De naam "veertje" moet je hier niet letterlijk nemen. Er wordt een stukje blank draad over een dun boortje of schroevendraaiertje gewikkeld. Het vervolgens ontstane veertje daar schuif je de uiteinden van de aansluitdraden van de onderdelen in die aan elkaar moeten komen, en vervolgens verwarm je het met de soldeerbout terwijl je soldeertin toevoert. Het tin vloeit dan mooi in het "veertje" en de verbinding ziet er netjes uit. Gebruik niet teveel en niet te weinig tin: de wikkelingen van het "veertje" moeten dóór het tin heen zichtbaar blijven voor het beste en netste resultaat. Van nieuwe componenten (vaak C's) zijn de draden dusdanig lang en dun, dat deze vaak ook als veertje (stropje) dienst kunnen doen. Met de achterkant van mijn spiraalboortjes kun je de gewenste diameter zo weer maken. Voor het maken van de "veertjes" kun je gewone vertinde montagedraad gebruiken, die je om kleine horlogemakersschroevendraaiers wikkelt.

Voor heel kleine soldeerveertjes zijn de dunne koperdraadjes van een uitgerafeld stukje kabel heel geschikt. Even oprollen rond de schacht van een boortje van de juiste maat en je hebt een perfect hulpmiddel om stevige soldeerverbindingen te maken.

Die dingen worden ook wel "stropjes" genoemd. In oude Philips toestellen kom je ze veelvuldig tegen. In sommige toestellen werd een centrale aardraad gebruikt en de onderdelen zaten dan via soldeerveertjes vast. Het was een net systeem, maar uit oogpunt van de electronica niet altijd ideaal.

Die veertjes hebben als nadeel dat ze in combinatie met de oude soldeertin die dingen vaak lastig loskomen. Echter, een druppeltje verse soldeer erbij en de oude soldeer gaat weer vloeien. Dan met een tinzuiger de vloeibare soldeer weg zuigen en je haalt de draadjes makkelijk los. Blijft er nóg te veel soldeer achter kan je de restanten verwijderen met désoldeerlitze. Een soldeerbout met voldoende vermogen, circa 50 Watt, en een schone, vers vertinde, punt is bij het los solderen wel noodzaak. Schoonmaken van de punt gaat het beste met een natte spons, die natuurlijk wel hittebestendig moet zijn.

Deze methode is prima bruikbaar als je weerstanden of condensatoren in een oude radio vervangt: knip de draden van het oude onderdeel zo dicht mogelijk bij het huisje af, schuif over elk draadje dat is blijven zitten zo'n veertje, schuif de aansluitdraden van het nieuwe onderdeel in de veertjes en soldeer ze vast. Vaak beter dan lang moeten stoken aan de ogen van pertinax draadsteunen waar allerlei draden in omgebogen toestand aan vastzitten.

Ton de Korte, Henk van den Broek, Paul Brouwer, Ed van der Weele, Henk Roovers, Otto Tuil


Rubber/zinkoxide hechtpleister bestaat nog steeds, onder dezelfde naam. Ik denk dat toendertijd iets beters niet direct voorhanden was. Je had wel zwarte tape, maar dat plakte veel minder en je kreeg er vooral vieze vingers van.
Voor het vastzetten van bedrading is bindtouw natuurlijk een stuk professioneler, maar Leukoplast wint het glansrijk wat betreft de montagesnelheid.

John Hupse 

 

 


(foto: Jonathan Hooft)

Ja, b.v. bij Conrad: bestelnummer 53.23.47, prijs: € 2,13 voor een strip van 80 cm. Er is ook een wat steviger versie: de 53.24.87 die € 5,88 per 50 cm kost, zie foto uiterst rechts (januari 2004).

Zie verder de hoofdcatalogus van Conrad.

Otto Tuil

(foto: Otto Tuil)

 


(foto: Otto Tuil)

 


Terug naar de inhoudsopgave